Co to jest osteopatia?

Osteopatia to filozofia, nauka i sztuka w jednym. Jej filozofia zawiera koncepcję jedności struktury i funkcji organizmu zarówno w zdrowiu jak i podczas choroby. Jako nauka osteopatia obejmuje działy biologii, chemii i fizyki – w służbie zdrowiu oraz profilaktyce, leczeniu i łagodzeniu chorób. Sztuka polega na zastosowaniu tej filozofii i nauki w praktyce.

(H. M. Wright, Perspectives in Osteopathic Medicine. Kirksville College of Osteopathic Medicine, Kirksville 1976)

Definicja osteopatii

Ta definicja osteopatii obowiązuje do dzisiaj. Aby sprostać tym wysokim wymaganiom, osteopaci muszą posiadać szeroką wiedzę medyczną, zwłaszcza w zakresie anatomii i fizjologii. Muszą oni przyswoić sobie specjalistyczne procedury diagnostyczne i terapeutyczne oraz znać filozoficzne i koncepcyjne założenia swojego zawodu. Potrzebują też wrażliwych dłoni, aby “wsłuchać się“ w ciało pacjenta i umieć z nim „rozmawiać“.

Kim jest osteopata?

Osteopaci w równym stopniu biorą pod uwagę jedność ciała, jak również wiedzę o jego zdolnościach samouzdrawiania oraz zależnościach między strukturami i funkcjami. Osteopata nie używa leków. Traktuje strukturę ciała pacjenta, a tym samym wpływa na jego fizjologię. Faktyczne leczenie osteopatyczne jest wyłącznie manualne. Odżywianie, sytuacja psychiczna i społeczna, a także inne czynniki życiowe pacjenta są brane pod uwagę przy ustalaniu terapii i włączane do leczenia.

Zastosowanie osteopatii

Osteopata potrafi odróżnić kluczowe zespoły dysfunkcji od zależności przyczynowo-skutkowych. Umiejętność ta ma decydujące znaczenie przy wyborze techniki terapeutycznej oraz dla osiągnięcia sukcesu w leczeniu.

Nieodłącznym elementem osteopatii jest także skromna postawa i szacunek wobec drugiego człowieka w jego integralności oraz wobec samoregulujących sił drzemiących w człowieku i przyrodzie.

Historia osteopatii

Osteopatię stworzył przed ponad 140 laty amerykański lekarz dr Andrew Taylor Still (1828-1917). W trakcie wieloletnich badań zauważył, że człowiek w zdrowiu i w chorobie reaguje jako całość.

Wnioski Still’a dotyczące wzajemnego oddziaływania układów narządów oraz praw natury stały się podstawą do rozwoju koncepcji leczenia całościowego, które odbywa się wyłącznie przy pomocy dłoni. Still ogłosił swoje spostrzeżenia dnia 22 czerwca 1874 roku i ta data została uznana jako data „narodzenia się” osteopatii. W ten sposób – jako koncepcja leczenia medycyny niekonwencjonalnej – powstała osteopatia.

W 1892 r. Still założył w Kirksville (Missouri) „American School of Osteopathy”. Od tej chwili osteopatia nieustannie się rozwija. Wiele nowego wniósł do tej dziedziny Wiliam Garner Sutherland. Osteopaci amerykańscy po latach wywalczyli prawne uznanie swojego zawodu i jego zrównanie z medykami.

W 1917 r. John Martin Littlejohn sprowadził osteopatię do Europy.

W 1951 r. powstała w Paryżu Ecole Francaise d‘Osteopathie. W 1965 r szkołę przenieisono do Anglii, gdzie po czterech latach otrzymała nazwę European School of Osteopathy (ESO). W Anglii od kilku lat osteopatia jest oficjalnie zatwierdzonym kierunkiem studiów wyższych.

Francuski osteopata Jean Pierre Barral – uznany przez magazyn Time za jednego ze 100 najważniejszych badaczy naukowych XX w. – jako pierwszy w czasach współczesnych stworzył podstawy naukowe leczenia narządów wewnętrznych przy pomocy osteopatii.

Chociaż osteopatia jest w Niemczech stosunkowo młodą metodą terapii, opiera się ona, jako całościowa metoda postępowania, na solidnych fundamentach historycznych i naukowych.

Obszary osteopatii

Dla osteopaty wszystkie układy ciała są ze sobą powiązane. Układy te pracują w oparciu o nieustanne wzajemne oddziaływania, będąc dla człowieka gwarantem zdrowia, a nawet życia. Osteopatię należy rozumieć jako sztukę przywracającą organizmowi zdolność samoregulacji. (J. P. Barral).

Podstawą leczenia osteopatycznego jest zrozumienie wzajemnych oddziaływań zachodzących w całym ciele.

Ze względów dydaktycznych osteopatię można jednak podzielić na poszczególne obszary, którym podporządkowane są określone części organizmu. Wynikająca z tego różnorodność technik osteopatycznych jest dostosowana do różnorodności przyczyn stojących za utratą ruchomości – od złamania kości po nawyki żywieniowe i związane z trybem życia lub czynniki powodujące stres. Osteopata stawiając diagnozę i rozpoczynając leczenie bierze jednak zawsze pod uwagę wszystkie obszary, a tym samym cały organizm. I tak np. przy leczeniu zaburzeń hormonalnych, nerwowych lub cyklu hemodynamicznego czy też układów neurowegetatywnych i neurohormonalnych osteopata zawsze uwzględnia wszystkie obszary osteopatii.

 

osteopatia

Osteopatia parietalna

obejmuje aparat ruchowy człowieka, czyli kości, stawy, mięśnie, ścięgna i powięzie. Ukierunkowane impulsy wykonywane przez osteopatę mogą skorygować ograniczenia ruchomości i nieprawidłowe położenie mięśni, stawów, więzadeł i powięzi. Skutkuje to uzyskaniem przez ciało nowej równowagi statycznej i dynamicznej.

osteopatia

Osteopatia wisceralna

obejmuje narządy wewnętrzne człowieka, takie jak żołądek, jelita, wątroba, śledziona, nerki, pęcherz, płuca, serce itd. wraz przypisanymi do nich naczyniami krwionośnymi i limfatycznymi oraz nerwami i tkanką łączną. W osteopatii wisceralnej terapii poddaje się ruchliwość narządów, ich rytmiczną ruchomość własną oraz połączenia więzadłowe i powięziowe. W przypadku występujących zaburzeń dzięki właściwej terapii udaje się na tyle unormować unerwienie, ukrwienie i funkcję każdego narządu, że rozpoczyna się proces zdrowienia. W ten sposób możliwe jest usunięcie zaburzeń trawienia, pobudzenie procesów odtruwania i ustabilizowanie zaburzenia przemiany materii.

osteopatia

Osteopatia kranio-sakralna

dotyczy czaszki i kręgosłupa człowieka, wraz z płynem mózgowo-rdzeniowym, oponami mózgowo-rdzeniowymi i układem nerwowym. Przy pomocy osteopatii czaszkowo-krzyżowej można zharmonizować delikatne ruchy tętnienia czaszkowo-krzyżowego, które to, podobnie jak bicie serca czy oddychanie, jest samodzielnym rytmem ciała.

Techniki osteopatii

osteopatia